Istnieją dwa rodzaje destylacji próżniowej.
Prawdziwa destylacja próżniowa ma miejsce, gdy w kolumnie panuje całkowita próżnia, a wszystkie lotne składniki wyparowały i można je zebrać w chłodnicy. Jeśli próżnia nie jest utrzymywana, w urządzeniu pozostaje resztki rozpuszczalnika i nazywa się częściową destylacją próżniową.
Zagadnienia związane z destylacją próżniową
W binarnym systemie destylacji kolumna destylacyjna podzielona jest na dwie sekcje, przy czym bardziej lotny pierwiastek zbiera się w górnej sekcji. Równowaga para-ciecz dolnej części jest jej cechą. W częściowej destylacji kolumna destylacyjna nie jest podzielona na dwie sekcje, ale jest wyposażona w skraplacz „krótkiej ścieżki”, to znaczy stosunkowo mały wymiennik ciepła, który kondensuje wszystkie pary pochodzące z góry kolumny, ale z zastosowaniem zewnętrznego źródła ciepła w jego dolnej części. W przypadku materiałów o niskiej temperaturze wrzenia, takich jak woda, zewnętrzny podgrzewacz wystarcza do wytworzenia wystarczającej kondensacji, aby zapewnić końcową próżnię niezbędną do destylacji. Jednak w przypadku destylacji mieszaniny zawierającej składniki o wysokiej prężności pary, takiej jak oddzielenie etanolu i wody, bardziej wydajną metodą jest wstępne ogrzanie dna kolumny destylacyjnej do punktu, w którym wszystkie składniki o prężności par powyżej wody wrą – i w miarę wzrostu unosząca się para skrapla się i jest chwytana przez wodę ze skraplacza, która jest wprowadzana na dno kolumny. Woda jest wykorzystywana jako czynnik chłodniczy w tej kondensacji.
Rozpoczęcie działań zmierzających do poprawy wydajności wyników naszej pracy już dzisiaj sprawi, że wkrótce przebudzimy się w korzystniejszych okolicznościach z punktu widzenia precyzji i wydajności działania jaką zapewnia destylacja próżniowa. Jakkolwiek niekiedy samodzielność jest godną pochwały, to istnieją też okoliczności w których jest niewiele ponad stratę czasu – przykładem tego może być operowanie nowymi metodami naukowymi dokonywania podobnych procesów i pomiarów.